Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/75

Wracała ona z wiązką kwiatów w ręku i twarzą istotnie zmienioną wyrazem tęsknoty, którą obudziły wspomnienia młodszych lat, czystszych uczuć, marzeń jaśniejszych. Dziadek widząc wypróżniony kieliszek, jako grzeczny gospodarz, dolał jeszcze, ale Szymbor siedział zamyślony i sztywny, kiedy niekiedy uśmiechał się sam do siebie.
 — Doskonałe wino, rzekł po długiej pauzie, wracając do węgrzyna, wiele to jeszcze pan Szambelan ma tych szacownych zabytków przeszłości?
 — Jest tam tego coś jeszcze, nie wiem dokładnie... pilnuję tylko, abyście ostatnie wypili na moim pogrzebie.
 — Niechże zestarzeje... grzecznie dorzucił Szymbor.
 — A Dziadunio nie pije? zapytała Justyna.
 — Nie, ja mam moje godziny na wszystko.
 — To i lepiej, bo ja sam butelkę wysączę.
 — Ale żeby ci nie zaszkodziła? pokaszlując przerwała żona.
 — Wino? mnie? Jakem żyw, nic prócz wody nigdy mi nie zaszkodziło. Woda! woda to rzecz niebezpieczna, rodzaj powolnej trucizny... ale wino, antidot przeciwko wszystkim chorobom.