Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/76

 — Nawet moralnym, szepnął Dziad, bo zalewa pamięć i zgryzoty.
 — Wino by nieboszczyka wskrzesiło, mówił Szymbor.
 — Poczuwa się do obowiązku, bo zabiło też nie jednego.
 — To są plotki tych co wódkę wolą... zażartował Szymbor. Wino nie zabiło nikogo.
 — Ma dobrego w waćpanu obrońcę... wszakże nie jedna ręka, która lękała się zadrżeć przy spełnieniu morderstwa, szukała siły w tym napoju... więc wino, jeśli nie zbójcą jest, to wspólnikiem.
 Słowa te wymówione były łagodnie i żartobliwie, ale niezmierne i niepojęte uczyniły wrażenie na Szymborze; począł się śmiać konwulsyjnie, dziko, sucho, przymuszonym jakimś głosem, podczas gdy oczy jego pałały ogniem nadzwyczajnym, na chwilę się porwał z ławy i opadł na nię, hamując gwałtowne jakieś uczucie.
 — Co ci jest? zawołała Justyna.
 — Widzisz! śmieję się! serdecznie się śmieję... Dziadunio napadł tak gwałtownie na najszlachetniejszy napój w świecie! I tak seryo! cha! cha!
 Szymbor się spłakał widocznie, Dziadek bacznie się w niego wpatrywał, widać było na twarzy jego