Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/96

Straciłeś żonę, córkę którą kochałeś, zięcia który nie był bardzo zły; wnuka który był bardzo dobry... no... i...
 Spojrzał na Władka i wstrzymał się.
 — Kochany Szambelanie, skończył, nie mogę dokładnie oznaczyć natury twojego bzika, ale go musisz mieć. — Ze skutków wnoszę o przyczynie... żyjesz... Wszyscy jeneralnie są obłąkani... ale Pan Bóg im daje w pilniejszych potrzebach chwilową przytomność.
 Dziadek się uśmiechnął smutnie...
 — Czy i z przeszłością robiłeś studya? zapytał.
 — A jakże! a jakże! zawołał Beniowski... jednego nie mieliśmy bohatera bez ćwieczka... tylko jeden czapką drugi wieńcem jak cezar łysinę, inny koroną ćwieczek przykrywał... Wydam o tem dzieło... ale gdy już będę w domu.
 — Kiedyż w podróż? mówił Dziad.
 — Wprędce... ściągam fundusze na zakupienie statków w Ameryce... kłopotów mnóstwo... a wszystko na mojej głowie...
 — Zkądże jedziesz teraz?
 — Z Poznańskiego — rzekł wzdychając Beniowski... ale tam już germania taka że jak pod płotem