Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/99

Posłuchaj tylko... brylantem się chwalą... a wrzodu musisz się sam domacać...
 Znowu zamilkł na chwilę, sięgnąwszy po sałatę...
 — To wielkie szczęście — rzekł sam do siebie — to wielkie szczęście...
 — Co takiego? spytał Dziad...
 Król pochylił mu się do ucha.
 — Szambelan znasz moję wnuczkę?
 — Widziałem ją... tak... tak... widziałem —
 — Otóż to szczęście że jej tu niema...
 — Dla czego? spytał Dziad?
 — Ten wasz wnuk ma takie oczy żeby mi ją mógł oczarować, a postanowiłem nie wydawać jej tylko za pretendenta do tronu w Madagaskarze... Muszę... muszę ją dać na ofiarę polityce... Cel wyższy... szczęście moich ludów zniewala mnie do tego... Unikam więc wszystkiego... coby jej serce zaniepokoić mogło... A wasz wnuk jest chłopiec niebezpieczny...
 Pochylił się do ucha Szambelanowi. —
 — Jak ci się zdaje, czyby go nie zrobić prostym kawalerem Gwiazdokrzyża?
 — Zawcześnie, rzekł Dziadunio...
 — No, więc poczekamy... Ale ty go wypraw ztąd...