Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziecię Starego Miasta.djvu/20

18

J. I. KRASZEWSKI

---

zaświeciły tylko i gdzieś znikły... Zbliżył się do starej matki:
 — Matuniu — rzekł pocichu pieszczonym głosem — a gdyby było potrzeba, dalibyście życie za Jezusa i Marję, jak ci męczennicy, o których tak czytać lubicie?
 — Mój Boże, jakżeż nie!
 — Zaparliżbyście się Chrystusa dla syna?
 — Dziecko, nie mów!
 — Matko! Jakże ja nie mam za tę Bożą córkę, ojczyznę, nie dać choćby żywota, jakże się ja mam zaprzeć jej?
 Jędrzejowa jęknęła, głowa jej opadła na piersi.
 — Nie mówmy już o tem — przerwała — Bóg uczyni z nami, co wola Jego święta... A pocichu dodała:
 — O, jeśli być może, odwróć, Panie, kielich ten ode mnie!
 Franek w milczeniu pocałował ją w rękę.
 — Nie frasujcie się, matuniu... Wszystko będzie dobrze, byle w serca wstąpiła otucha...
 — Wieczerza gotowa! — odezwała się Kachna, otwierając drzwi powoli. — Niech panicz idzie, bo ostygnie.
 Przeszła przodem przeze drzwi matka, a gdy Franek mijał rumiane dziewczę, figlarnie patrzące mu w oczy, Kachna szybko pochyliła się do ucha i żywo szepnęła tak, aby jejmość nie słyszała:
 — Trzy razy panna Anna przechodziła koło bramy, pytając, czy panicz powrócił... Ej, ej, paniczyku!
 Franek zarumienił się i dał znak dziewczynie, żeby zamilkła. Kachna zatuliła usta białym fartuszkiem, ale oczy jej czarne ścigały panicza, mówiąc mu, że wiedzą o jego wielkiej tajemnicy.