Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 1.djvu/23

— 18 —

przez plecy, w butach juchtowych i czapce na ucho zarzuconej.
 Ten jegomość zmierzył mnie stojącego w progu, ubranego wytwornie, okiem nieufnem, zdziwionem; głos zamarł mu na ustach.
 — Chciałbym widzieć się z panem koniuszym: nie powie mi pan z łaski swojej gdzie go znajdę?
 — Pana koniuszego Sumina?
 — Tak jest.
 — A po kiegoż on djabła jegomości?
 — Przybyłem do niego.
 — Do niego? Pewnie z jakim interesem?
 — Bez żadnego interesu, chęć poznania go tylko.
 Mały staruszek nie dowierzając poglądał mi w oczy; ja wzdychałem, użalając się w duchu na tyranję, z jaką słudzy biednemu starcowi nawet widzieć się nie dają z przybyłymi do niego.
 — Cóż to on taki ciekawy — mówił dalej stary — że pan go poznać chcesz?
 — Pozwól pan, żebym mu się dalej nie tłumaczył — odparłem trochę żywiej — Mogę się z nim widzieć?.
 — A toż go widzisz mój paniczyku! widzisz go! Ja jestem koniuszy Sumin.
 Cofnąłem się osłupiały o kilka kroków, nie mogąc pojąc, żeby ten człowiek miał być dziaduniem, któregom uporczywie wystawiał sobie bezsilnym, drżącym, sparaliżowanym starcem. Perora przygotowana na powitanie uleciała, słowa nie znalazłem w ustach.
 — Jestem Jerzy Sumin! — wybąknąłem pomięszany zbliżając się z uszanowaniem.
 — A! Juraś! Jurek! pan Jerzy! Ki djabeł! ktoby się spodziewał! ha! ha! ha! ha!