Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 1.djvu/46

— 41 —

 — A! to o nich mówi pan kapitan — zawołałem, widząc, że dziad mój każe mi grać komedję, i natychmiast posłusznie przyjmując rolę moją. — Właśnieśmy się do nich wybierali.
 Kapitan spojrzał na nas po kolei i zamilkł.
 Wkrótce potem, pożegnawszy go serdecznie i po pięć razy przynajmniej, przy stoliku, u progu, w sieniach, na ganku, na stopniu bryczki i w bryczce, powtórzywszy serdeczne dzięki, odjechaliśmy z moim dziadem.
 Pan koniuszy do pół drogi milczał jak zabity, sapał tylko ze złego humoru, aż nareszcie, jakby mimowoli, wyrwało mu się:
 — Zjesz djabła! zjesz djabła!
 — Jużciż nie ja? — spytałem go, śmiejąc się.
 — A! a! to waść! — zdawał się przebudzać. — Posłuchajno — rzekł — ten łotr kapitan wyzwał nas na to szelmowskie polowanie, żeby się dowoli z nas nakpić.
 — Wszystko to być może.
 — Jak na dłoni! Posłuchaj, czas pomówić otwarcie.
 — Zawsze mówię otwarcie.
 — Ba! człowiek nawet otwarcie czasem mówiąc, kłamie, ale my między sobą, rozumiesz, z serca do serca. Czy to prawda, żeś stracił cały majątek?
 Tak nagłe i niespodziane pytanie zmięszało mię.
 — Zkądże ta wiadomość? — spytałem.
 — Zkąd ona jest to jest, ale czy prawdziwa?
 — Nie mam się z tem co taić: ubóstwo nie hańbi.
 — Tak, to pewna, moje serce, ale bezrząd i marnotrawstwo nie zdobi człowieka. Mów-że mi prawdę!
 — Jeżelim stracił — odrzekłem z pewną dumą, ubodnięty tonem, z jakim to mówił pan koniuszy — jeżelim stracił, to własne moje i nikogo o nic nie proszę.