Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 1.djvu/70

— 65 —

roić, a co innego poprostu być ciekawym. Widziałem ją raz, a że mnie zajęła...
 — Tak! już, już zajęła! — zakrzyczał prawie z gniewem — już go zajęła. Patrzajcie? Otoż i jest! Już go zajęła! już go zajęła!
 — Zajęła mnie oryginalnością swoją i chciałbym wiedzieć...
 — Wiedzieć? co wiedzieć? ile ma posagu? co? cóż wiedzieć? Zwyczajnie, córka obywatelska, panienka dosyć trzpiotowata, dość samowolna i popsuta: ot i cala rzecz. Cóż więcej wiedzieć? na co wiedzieć? do czego? po co?
 Umilkłem naturalnie.
 — Ale, ale — dodał kwaśno — wszakże po południu jedziemy do Rumianej?
 — Cóż to jest Rumiana?
 — Rumiana?... wioska panny Ireny.
 — Więc panna Irena ma wioskę! — zawołałem nieuważnie.
 — Otoż jest! otoż jest! jużbyś się gotów i żenić, bo ma wioskę — wołał dziad. — Im więcej nie potrzeba! Potem wioskę zjeść, a żonę porzucić. Ale nie, paniczyku, nie! nie dla kota sadło! — rzekł ciszej.
 — Panie koniuszy! wszak dziś mówić z nim niepodobna; zkąd taki humor?
 — Jużci upatrzył zły humor! Skaranie Boże! Albo to ja młody trzpiot, paliwoda jak wy, żebym się śmiał i tańcował całe życie jak szczygiełek?
 — Po południu więc — rzekłem — jedziemy do Rumianej?
 Kiwnął tylko głową.
 Wyszedłem rozmówić się ze Stasiem o podróży, ale