Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 1.djvu/79

— 74 —

nie ma. Ile razy dla niego trwa dłużej jedno, lęka się... egoista!
 — Ta przestraszająca jednostajność jest dowodem szczęścia — rzekłem. — Boim się stracić to tylko, co wysoko cenimy.
 — Szczęście! szczęście! — mówiła Irena jakby do siebie. — Tak! to może ten pokój wioski i ustronia cichego: innego nie ma.
 — O! jest inne! — zawołałem.
 — Pan jeszcze w nie wierzysz? — spytała, odwracając się ze smutnym jakimś uśmiechem.
 — Ja?... wierzę... nie wierzę... ale się go zawsze spodziewam.
 — Szczęśliwy! Nadzieja szczęścia jest już szczęściem sama.
 Zamilkliśmy. Jakiś czas jechaliśmy potem nic nie mówiąc. Koniuszy i jego koń rwali się do domu. Irena wypuściła swego karuszka prawie cwałem, i tak spiesznie lecąc stanęliśmy u ganku. Konie pana koniuszego stały zaprzężone.
 — Co to jest? — spytała gospodyni.
 — Jedziemy — odparł stary.
 — Jak to być może?
 — Pan Jerzy się spieszy — rzekł koniuszy.
 — Pan Jerzy! możeż to być?
 Milczałem, nie chcąc ani potwierdzić słów dziada, ani mu zaprzeczyć. Ona szepnęła mu coś znowu na ucho: stary się opierał, trząsł głową; powiodła go w galerję i mówiła długo, żywo i tak skutecznie, że nareszcie konie wyprządz kazano. Ale zostawszy na prośby Ireny, koniuszy w najbezecniejszy wpadł humor; fraszką był jeszcze wczorajszy. Nie mogąc się na nikim