Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 1.djvu/81

— 76 —

sam chodząc wielkiemi krokami po pokoju, zaglądał od okna do okna, czy nie zobaczy powóz, i powtarzał
 — W łeb szelmie wypalę!
 Irena uspokajała go tem, że ludzie przez zbytnią gorliwość mogli fałszywą zburzyć go napróżno wiadomością: on jednak nic słuchać nie chciał.
 Kilka razy rzucił na mnie okiem badającem, jakby się upewnić chciał, czy mu towarzyszyć będę; nareszcie spytał mię nagle:
 — Spodziewam się, że jedziesz ze mną?
 — Naturalnie! — odpowiedziałem.
 — Dla czego naturalnie? — spytała Irena. — I po co pojedzie pan Jerzy? Jabym właśnie prosiła, żeby pozostał; na powrót dam mu konia, czy konie, jak zechce.
 — Dla czego nie ma jechać ze mną? — odburknął koniuszy.
 — Bo panu tam na nic niepotrzebny, a dla mnie miłym jest gościem.
 Podziękowałem ukłonem tylko. Koniuszy znacząco spojrzał na nią i usta zaciął.
 — Miłym! — powtórzył przez zęby cedząc i ruszając ramionami.
 — Zresztą — mówiła Irena — wieczorem go puścimy. Na dzisiejszy dzień spodziewam się obu panów Grabów, a nie powiesz, kochany opiekunie, żeby poznać ich nie było warto?
 Dziad odwrócił się z jakąś desperacją, pochwycił czapkę i rękawiczki, dostrzegłszy zajeżdżający powóz i rzekł z przyciskiem do Ireny:
 — Jako opiekun, przestrzegam cię kochana pani. Młode chłopię, a do tego mieszczuch, głowa przewrócona