Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 2.djvu/101

Dziwny człowiek! nie powiedział nawet: Bóg zapłać! spytał tylko:
 — Monsieur le comte de Soumine ne nous arrive-t il pas? hein?
 — Non, monsieur, il s’est établi à la campagne, dans la patrie de truffes.
 — Ah! s’il pouvait nous en fournir! elles sont hors de prix.
 W tem go odwołano.
 Lora, która jest ze Szmulem w stosunkach od dawna (dziś bowiem nietylko że nie zapożycza się, ale daje drugim na procenta, choć zawsze bierze wszystko, gdy jej co kto ofiaruje, jak gdyby jeszcze potrzebowała... z jednej strony garnąc, z drugiej zbierając do kupki), Lora widocznie podbudzoną mając ciekawość opowiadaniem żyda, złapała mię wczoraj w teatrze: byliśmy sami w loży.
 — Czy to prawda — spytała — że biedny pan Jerzy zamieszkuje zawsze na wsi?
 — Dlaczegoż zowiesz go biednym?
 — A! możnaż żyć na wsi i nie zbiednieć?
 — Tak, na wsi, i nie widząc ślicznej Lory — rzekłem z francuską grzecznością.
 — O! bez komplementów: ja już w nie nie wierzę, gdy się samemi tylko słowami wyrażają. Cóż! powiedz mi pan co o nim.
 — A cóż mam powiedzieć? ustatkował się całkiem, długi popłacił i ma pracować na wsi.
 Położyła mi rękę na ręku, i z przymileniem wdzięcząc się, spytała:
 — Cóż? zakochał się? ożenił się?
 — Nie, podobno, ani jedno, ani drugie.