Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 2.djvu/125

 — Byłożby to karą dla kogokolwiek prócz dla mnie?
 Ona się trochę zmięszała.
 — Dla pani teraz obejętne — rzekłem.
 — Chcesz pan komplementu? nigdy mi go nie zabraknie na usługi tych co ich pragną: w Polesiu towarzystwo tak miłego sąsiada jak waćpan dobrodziej, to rzecz wcale nie obojętna.
 — Dobiłaś mnie tem pani! — odpowiedziałem z uśmiechem.
 Spojrzała na mnie poważniej i podała mi rękę.
 — No! będziesz pan w Rumianej? wszak to trzy kroki!
 — Nie wiem.
 — Jakto! kiedy ja proszę?
 — Nieszczerze, i może tylko znowu przez grzeczność.
 — No to najniegrzeczniej: ja być każę! A! jaki uparty!
 — Pani mi być każe?
 — Rozkazuję, zalecam, i grożę nawet, że oskarżę dziadowi.
 — Więc będę.
 — Cóżto jest za stworzenie ten pan Piotr? — spytała mnie cichutko, przedłużając rozmowę.
 — Niech pani uważnie spojrzy na swoją towarzyszkę, a domyśli się wielu rzeczy, których mówić nie mam czasu, ani pozwolenia.
 Irena rzuciła okiem od niechcenia, i zobaczyła panią Lackę prawie omdlałą; raz jeszcze żywym rzutem oka przypatrzyła się panu Piotrowi, i pożegnawszy mię, co najprędzej jechać kazała.
 Dolski słowa nie rzekłszy, wysiedziawszy na ławce chwilę długą, wstał, i nie obróciwszy się nawet ku