Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 2.djvu/158

 — A wszakto już blisko roku jak waćpan z nami? — zapytał.
 — Blisko roku — odpowiedziałem z westchnieniem.
 — No! a do miasta?
 — Po cóżbym pojechał? interesu nie mam.
 — A tak, trochę pohulać?
 — Toby mi dziś nie smakowało.
 — Patrzcie, jaki filozof!
 I chodził, i mruczał ciągle coś niezrozumiałego; słyszałem tylko w przestankach:
 — Kat go wie! kat go wie!
 Z rozmowy dowiedziałem się od pana koniuszego, że doskonale wyliczyć mógł ile razy byłem i jak długo bawiłem w Rumianej.
 — Zkądże te wiadomości? — spytałem.
 — Zkąd? alboto nie wiedzą sąsiedzi jak kto w domu nie siedzi.
 — Czemuż ja nie wiem co się u pana koniuszego dzieje?
 — Tobie co innego w głowie.
 — Cóż? tak jak i panu, gospodarstwo tylko.
 — Aha! żartuj zdrów! Na co to łgać? starego w pole nie wyprowadzisz: stary wróbel na plewę się nie złapie!
 — O cóżbyś mnie pan koniuszy mógł posądzić? o fałszowanie asygnat?
 Ruszył ramionami i umilkł; potem zawołał, siadając:
 — Ot, tyle tu czasu mieszkasz, a krewnych swoich nie poznałeś!
 — Jakich krewnych?
 — Ubogich Suminów z Zamalinnego.