Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 2.djvu/159

 — Prawda, wina moja — odpowiedziałem — ale się poprawię i pojadę do nich.
 — No, to jedź ze mną!
 — Chętnie bardzo.
 — Powiem ci pod sekretem — dodał, mrugając oczyma i dobrze się we mnie wpatrując, jakie zrobi wrażenie — to dobre ludziska, a strasznie ubodzy, i jest tego jak maku, zobaczysz. Ludzie mnie posądzają, że ja majątek mój zapiszę albo mojej pupilli, albo waćpanu dobrodziejowi.
 — Jabym żadnego zapisu nie przyjął — rzekłem nawiasowo.
 — No! ja to wiem — mówił. — Wasan nie przyjmiesz; a pannie Irenie na co dosypywać, kiedy i tak ma dosyć! hę?
 — Zapewne — odpowiedziałem — ubogim to potrzebniejsze niż jej.
 — I ty tak znajdujesz? — spytał.
 — O! jak najmocniej pochwalam myśl pana koniuszego.
 — Hę! hę! bo to się tobie zdaje, że dziad bankrut, dlatego że w wyszarzanej surducinie chodzi. No! a Turzogórszczyzna, niech sobie mówią co chcą, to złote jabłko, kochanku, na dobrego gospodarza; a wytrząsłszy kieszenie, to się i kapitaliki znajdą, i na dwóch dobrach wielkopolskich mam coś, nie bez tego żeby i gotówki nie było, a sterty i zapasy warte także grosik nieszpetny.
 Obojętnie, jak pojmujesz, słuchałem tego wyliczenia, i przerwałem staremu:
 — Wierzę, wierzę, na co to liczyć? mało, wiele: lepiej oddać uboższym i potrzebniejszym.