Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 2.djvu/96

 — Wszakże tam nie bywam nawet.
 — To gorzej jeszcze.
 Rozśmiałem się.
 — Cóż mam począć, żeby było lepiej? — spytałem.
 — Jedź sobie do Wielkopolski, bywaj zdrów, i pisuj do mnie na Berdyczów — rzekł stary niecierpliwie.
 — Po cóżbym tam pojechał?
 — A waćpanu się zdaje, że wskórasz tu siedząc? Nie, nie, nie! zjesz licha! Irena pojedzie ze mną na wiosnę do Ems.
 — A ja będę gospodarował w Zapadliskach.
 — I z Ems do Szwajcarji, do Rzymu, do Neapolu, bo to dawny nasz projekt.
 Westchnąłem tylko i dodałem:
 — A ja będę gospodarował w Zapadliskach.
 — Gospodaruj-że sobie do kroćset gdzie chcesz! — rzekł natulając czapkę na uszy, i wyskoczył do sieni.
 Przeprowadziłem go w milczeniu z uszanowaniem; siadł zły i pojechał drogą do Rumianej.
 Wczoraj był u mnie Graba, który ztamtąd powracał; mówił mi o niej wiele, bo ją szacuje wysoko, bo ją po ojcowsku kocha. Powiada, że widział ją smutną: Koniuszy zmusza ją prawie do Ems, do wód, pod pozorem słabości, potem do Rzymu jechać; ale Irena, pomimo silnych nalegań opiekuna i pani Lackiej, coby swe nudy rada wozić po świecie, dotąd nie dała się przekonać i zamierza pozostać w domu. Koniuszy w spisku z doktorami i to podobno nie pomaga. O mnie nie było mowy wcale; koniuszy tylko na przechadzce z panem Grabą, wielce się zaperzywszy, wygadał się z tem, że radby Irenę wydać za mąż.
 — Oj! opieka — mówił — to wielki ciężar, jeśli się