Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Emisarjusz.djvu/20

nagle — jeśli to taki łotr... to on umyślnie mówił, że do Dubna pojedzie, a pewnie licho go wie, dokąd się wybrał. Trzeba go ścigać po wszystkich gościńcach.
 Pułkownik milczący głową kiwnął.
 — Do sprawnika! Nie ma co się rozmyślać, trzeba użyć najgwałtowniejszych środków.
 Domawiał tych słów, gdy szmer zrobił się w sieniach i wysoka postać kapitana sprawnika niespodzianie ukazała się na progu. Dwaj przyjaciele zmierzyli się oczyma i zrozumieli wejrzeniem.
 Sprawnik natychmiast skinieniem za drzwi wszystkich wyprawił.
 — Wiecie co się dzieje! — rzekł Paramin gdy zostali sami.
 — Cyt! cyt! bez wrzawy! na co było robić tyle hałasu.
 — Ale wiecie?
 — Wiem pewnie więcej niż wy! Odebraliście pisma sekretne.
 Sprawnik ruszył ramionami.
 — Przecież cały powiat na mojej głowie. Aleksy Iwanowicz... ważne nadchodzą wypadki... trzeba się wziąć za ręce.
 Podali sobie dłonie milczący.
 — Wy już jedno zrobiliście głupstwo.
 Policmajster westchnął.
 — Czortże wiedział co to za ptaszek!
 — Ja go widział wychodząc od was i ja wam mogę teraz na śmiało powiedzieć, co to za ptak, bo ja go znam dawno.
 — Wy go znacie? a czemuż?
 — Cyt — ktoby się był mógł domyśleć, że ta bestja skazana na Sybir za politykę... ośmieli się tu pokazać.
 Paramin usłyszawszy te słowa, rzucił się rozpaczliwie.