Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Emisarjusz.djvu/47

być... Co ty myślisz? Pawłowski, z Dubieńskiego powiatu... śmiało mu się postawić?
 Pawłowski drgnął i pobladł.
 — A! byłoby to bardzo łatwem, gdyby ten człowiek osobiście mnie nie znał i zajadle nie był mym wrogiem. Stare dzieje.
 Załowicki podskoczył aż z łóżka.
 — To nie ma co — zaprzęgać konie i jechać!
 — Dowie się, że tu ktoś był i drapnął.
 — Cóż się dowie? Załowicki i Pawłowski.
 — Możemy jechać — odezwał się pierwszy — możeby nie jechać, ale to pewna, że on mnie widzieć nie powinien, i że jeśli mnie zobaczy... tom przepadł. Ja to nic — ale ze mną...
 Załowicki spojrzał na zegarek, była dziesiąta przeszło.
 — Do kaduka! — zawołał — jechać byłoby najlepiej, ale zważ: ta bestja wyjechała z Kołków rano... jest na Radziszewskiej grobli pewnie, my tą samą groblą musimy wyjeżdżać, bo dwóch dróg do tej fortecy niema. Spotkamy go w drodze... gotów zatrzymać, bo teraz taki czas... no i...
 — Jeśli tak, to muszę zostać — rzekł Pawłowski — ale mu się nie pokazywać...
 — Czy zwierzyć wszystko gospodarzowi?
 — Niech Bóg uchowa!... nastraszylibyśmy go niepotrzebnie. Ja będę chory leżał cały dzień... ot, cała rzecz.
 — Ale co ci poczciwi ludziska ze swą gościnnością, troskliwością, gotowi zrobić jakie dzieciństwo?
 — Bądź co bądź, innej rady niema! — zawołał Pawłowski — idź wcześnie, uprzedź, że mam gorączkę, ból głowy, co chcesz... i że potrzebuje wypocząć w łóżku...
 Załowicki zafrasował się.
 — No tak — rzekł — wszystko to dobrze... ale