Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Emisarjusz.djvu/52

wał wyraźniejszym... kilka razy otwierała już usta. Załowicki zagadywał.
 Nieostrożny gospodarz tymczasem wyrwał się.
 — Możeby co panu Pawłowskiemu posłać, kiedy...
 — A cóż mu jest? — przerwała żywo panna.
 — Od wczoraj, od wczoraj ma tę nieszczęśliwą migrenę, na którą okrutnie cierpi — pochwycił Załowicki — nic mu nie trzeba, tylko wyleżeć się spokojnie, póki nie przejdzie.
 Sprawnik drgnął.
 — Dosyć, że u pana podsędka zawsze gości pełno — rzekł żywo.
 — Ten gość to sąsiad pana Załowickiego — odezwał się gospodarz — Pawłowski z Dubieńskiego powiatu.
 — Pawłowski? — dodał sprawnik — jest ich tam kilku... znam niektórych... czy Ludwik, czy Hieronim?
 — Nie... Antoni... Antoni — żywo podchwycił Załowicki.
 — Brat Ludwika?
 Załowicki zagadnięty tak prędko, nieprzygotowany, zdradzał w odpowiedziach pewne pomieszanie, ale naprawił to śmiechem.
 — Ani brat, ani swat, a nawet innych Pawłowskich — rzekł, ruszając ramionami. — Ma koło mnie część wsi w Paminkowie. Służył w wojsku rosyjskiem.
 Szuwała jakoś uspokojony, urwał na tem, a Załowicki począł zajadać szynkę tak, jakby od tygodnia nic nie miał w ustach.
 W czasie tego badania o Pawłowskiego panna Celina bladła i czerwieniała. Szczęściem Szuwała sobie pomyślał:
 — Gdyby był kto podejrzany, toby się gospodarz z nim nie wygadał.
 Po śniadaniu co było robić? Sprawnik się nie wybierał — ustawiono stolik do wista, do którego zasiedli