Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Emisarjusz.djvu/70

 — Panie pułkowniku — odezwała się po chwili — ja ufam jego charakterowi, że mojego ojca nie obwinisz, ani go pociągniesz do odpowiedzialności.
 — To nie odemnie zależy — rzekł pułkownik coraz chłodniej.
 — Mój ojciec... się wytłumaczy.
 — Zobaczymy.
 Celina zbliżyła się do podsędka... oczy ich się spotkały, czy zrozumiał ją... niewiadomo, ale dał znak, aby wyszła.
 Dziewczę wysunęło się powoli.
 — Panie pułkowniku — odezwał się, wstając i zbliżając do niego, podsędek — mówmy otwarcie. Daję panu słowo honoru, że tego pana nie znałem, że go widziałem po raz pierwszy i nie wiedziałem kim był... Na co mnie pan masz gubić...
 — Panowie się sami gubicie...
 — Cóż panu z tego przyjdzie, jeśli mnie potępisz?...
 — Co? siebie uniewinnię.
 — Zdaje mi się, że za to mnie gubić nie potrzebujesz... Jeszcze raz, mówmy po ludzku.
 Sprawnik z ukosa patrzył, ale nie protestował.
 — Tysiąc rubli — szepnął podsędek.
 Szuwała potrząsł głową.
 — Półtora.
 — Ja nie żyd, żebym się targował.
 — Cóż każesz dać?
 — Daj trzy... to cię oczyszczę...
 — Nie mam ich gotowych...
 — Słowo honoru.
 — Półtora zaraz — rzekł, wyjmując pieniądze z kieszeni podsędek — półtora za tydzień.
 Szuwała nie odpowiedział nic, ale pieniądze schował do kieszeni.
 — Zachoruj i kładź się w łóżko — rzekł — zo-