Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Grzechy hetmańskie.djvu/127

temi, i odmawiającego modlitewkę, po któréj w piersi z całéj siły się bić zaczął. Podniósł potém powieki i źrenice ku niebu, westchnął mocno, krucyfix ucałował i, zwracając się do Kanonika, zawołał żywo:
 — Bodaj te warchoły przeklęte karki pokręcili!
 Sekretarz musiał być nawykłym do podobnych przejść gwałtownych od pobożności do klątw, gdyż wykrzyknikowi wcale się nie zdziwił.
 — Jakie warchoły? — spytał.
 — A ta kochana Familia, z którą człek rad nie rad musi iść, aby guza oberwać! — dodał Wojewodzic.
 — Właśniem tę uwagę panu mojemu uczynić chciał — odezwał się Sekretarz, — iż teraz z odpowiedzią Kanclerzowi dwakroć i trzykroć się rozmyślić należy; a posłaniec jego już z końmi gotowemi stoi, tak mu jechać pilno, po przyjęciu, jakiego doznał!
 — Przyjęciu! przyjęciu!! — odparł Wojewodzic — Jakiém przyjęciu? Jam go ani przyjmował, ani do niego gadał. Nie znam!! Daj mi asindziéj pokój!
 — Jużci przecież, nim odjedzie — rzekł Kanonik — choć jego i konie na karmić-by potrzeba...
 — A zaraz karmić? — zawołał Kieżgajłło — albo to on, gdy go Kanclerz wyprawiał, wiatyku nie dostał na konie i na siebie? Zaraz karmić! Asindziéjbyś wszystkich żywił tylko, a ta gościnność na nic się nie zdała, tylko ich psuje.
 Cóż? na obiad go prosić?? hm?
 To mówiąc, zamyślił się mocno Kieżgajłło...
 — Asindziéj wiesz, że my dziś z postem, bo u nas suche dni — dodał.
 — To i on z postem być może, a... — szepnął Sekretarz i nie dokończył.
 — W istocie racya jest — rzekł zadumany Wojewodzic. — Niech przyjdzie do stołu; owszem, lepiéj tak. Okażę mu, żem obcy jest i obcym dlań chcę pozostać. Każ jegomość w salce nakryć do stołu; butelka zaczęta wina, cośmy ją dla Regenta dobyć musieli, jest. Na trzy kieliszki dla nas starczy. Piwo niech da Oszmianiec. No — i prosić go; co robić?. prosić...
 Zapukano do drzwi; znowu, jak przestraszony, wsunął się stary Oszmianiec.
 — Ten posłany gwałtu się o list dopomina — począł żywo. — Od ludzi Chorążego dowiedział się o śmierci króla i powiada, że mu do Wołczyna pospieszać trzeba.
 Poskrobał się w głowę.
 — Obiad z nami zjé — wtrącił Kanonik — tak pan Wojewodzic zadysponował.
 Oszmiańcowi się usta wykrzywiły.
 — Ale!! obiad! Hm! Jakiż u nas obiad! Jaśnie pan wié — zawołał.
 — Jaki on jest, to jest! Dla niego pulpetów smażyć nie myślę. U Księcia Kanclerza do zbytków officyaliści nie nawykli. Cóż na obiad?
 Sługa włosy pogładził niecierpliwie.