Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Grzechy hetmańskie.djvu/194

 — Nie może to być — począł na cały głos Teodor — Książę Wojewoda jest pan z panów, rozumny i poważny, który z niewiastami w podróży będącemi wojny nie prowadzi. Bronię honoru domu Radziwiłłowskiego; idźcie precz, samozwańcy!!
 Cisza się stała za drzwiami, jak mak siał.
 — Co ten tam gada, Panie Kochanku? hę?
 Zaszeleściało coś u drzwi — Powtórz, coś to powiedział?
 Paklewski zwolna słowo w słowo powtórzył, co wprzódy mówił.
 Zapanowało głuche milczenie.
 — Któż to daje taki respons, Panie Kochanku?
 — Dworzanin rękodajny pani Starościny... — rzekł Paklewski.
 — Nie głupi człek, Panie Kochanku — słowo daję, nie głupi...
 Po cichu szeptać coś zaczęto; potém słychać było:
 — Delegujemy JMP. Borzęckiego, Podskarbiego, aby uczynił deprekacyą, wyjaśnił żądania i starał się o zawarcie traktatu...
 Zapukano do drzwi.
 — Kto tam?
 — Parlamentarz Księcia Wojewody, — odezwał się głos nowy.
 — Spisz-że się Borzęcki, Panie Kochanku, i nie powiedz głupstwa na mój rachunek — rzekł Książę. — Ja tego, gdy zechcę, i bez plenipotenta dokażę.
 No — mów, a ze swadą.
 — Jest tam kto? — odezwał się delegowany Borzęcki.
 — Adsum — rzekł Paklewski.
 — Książę Wojewoda, bez żadnych intencyi złych, sine fraude et dolo, domaga się od pani Generałowéj tylko admissyi, aby mógł zdrowie jéj wypić i za trochę żwawy żart ją w rączkę pocałować!
 — Jeśli Radziwiłłowskiém słowem ręczy za to, iż przestraszonych i chorych niewiast na żaden sposób opprymować nie będzie — odparł Paklewski — zgoda!
 Kobiety krzyknęły, opponując się, ale Teodor dał im znak — i zamilkły.
 — Chcemy miéć słowo Radziwiłłowskie... — powtórzył Teodor...
 — Ale to jurysta jakiś, Panie Kochanku! gotów żądać juramentu...
 Zbliżył się do drzwi szelest, sapanie, brzęk i ogromnym głosem ozwało się:
 — Słowo Radziwiłłowskie!
 Na to hasło, widać już przygotowanych, padło jakich może ze trzydzieści strzałów na wiwat.
 Paklewski, z szablą dobytą i pistoletem w ręce, odryglował i otworzył drzwi, i dopełniwszy tego, stanął na straży.
 Chwilka upłynęła, nim się Książę, w kontuszu karmazynowym i delii z sobolami na ramionach, z czapką na uchu, z kielichem ogromnym w ręce jednéj, z drugą na szabli, ukazał, przestępując próg zamaszyście i uroczyście.
 Kilka kroków podszedłszy, stanął, czapkę zdjął, ukłonił się kobietom (Lola