Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Herod baba.djvu/169

i wątły, powracał widocznie do życia — pani Elżbieta stała o podal z książką... byli sami... zdało mu się, że rozmowę zawiązać potrafi.
 — Wszakże mi mówić wolno? zapytał...
 Żona spojrzała nań i nie odpowiedziała mu nic.
 — Chcesz czego? rzekła po długiém milczeniu.
 — Chciałbym — chciałbym pomówić...
 — Lepiéj jest wstrzymać się od tego — przerwała kobieta — doktór się każe wystrzegać...
 — Ależ to zawsze trwać nie może! ja się czuję dosyć silnym... Cóż daléj z nami będzie?
 — Z nami? spytała Elżbieta — jakto z nami? Myśl co poczniesz z sobą — ja o sobie pomyślę...
 — Przecięż Elżunia, która mnie nie opuściła umierającego, nie opuści przychodzącego do zdrowia...
 — Dopóki pomocy i opieki potrzebować będziesz, rzekła spokojnie Elżbieta.
 — No — a potém?
 — A potém — zobaczymy — cicho dodała Elżunia; to jednak dziś powiedzieć ci muszę, iż o życiu z sobą mowy być nie może.
 — Dla czego?...
 — Dla tego, że ja litość dla ciebie mam, ale miłości ku tobie i szacunku, nie — bo ci nie wierzę.
 Zygmunt zamilkł.
 — Toć przecież ukarany zostałem — odezwał się, a nikogo dwakroć nie karzą!
 — Nie będzie to dla ciebie karą — przerwała Elżunia, ja do rodziców powrócę — a żyć z tobą nie mogę.