Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Herod baba.djvu/170

 — Ale cóżem ja popełnił za zbrodnię?
 — Nie mówmy — dość i tak na dziś — zakończyła Elżusia; — ja nie odpowiadam więcéj.
 Zygmunt zsunął się na poduszki i zamilkł, ale nazajutrz wypatrzywszy chwilę, począł znowu:
 — Elżusia przebaczy?
 Nie było na to odpowiedzi.
 W parę dni potém lekarz widząc znaczne polepszenie, pozwolił wstać i nieco się przechadzać... Widząc, że życia jest pewien a starań już niepotrzebuje, Elżusia zawołała stryja do bocznego pokoju.
 — Kochany stryju, rzekła — powinieneś mi dopomódz i od przykrego mnie obowiązku uwolnić.
 — A cóż tam? co?
 — Zygmunt jest zdrowszy, należy mu oznajmić, aby sobie mieszkania innego szukał.
 — Hę? spytał stryj — a to po co?
 — Bo ja go tu nie chcę mieć.
 — A jakże będzie? zapytał znowu zdumiony p. Eligi, a po części zgorszony.
 — Jak będzie? — niech sobie idzie czy jedzie gdzie mu się podoba... a my wrócimy do Wulki...
 — A daléj?
 — Ja zostanę przy rodzicach...
 Eligi ręce obie podniósł do góry.
 — Co tobie jest? a tożeś go pielęgnowała, rozpadała się, ratowała... przebaczyła.
 — Ja? przebaczyłam? kiedy? oburzyła się pani Zygmuntowa. Jam nie przebaczyła i nie przebaczę.