Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Herod baba.djvu/171

Spełniłam powinność chrześciańską, tém większą, że człowiek ten był mężem moim... ale na tém koniec — tego dość. On moim mężem nie będzie.
 Osłupiał pan Eligi...
 — Pan mu to powiedz jak chcesz, dodała — ażeby coś z sobą myślał; a nie, to ja się ztąd wynoszę.
 — Jakże ja mu to powiem?
 — Tak jak ja to wam mówię....
 Poskrobał się w głowę stary.
 — Wpadłem dopiero w labety! zawołał — otom wpadł! A! gdybym był mógł przeczuć to wyjeżdżając...
 Ledwie tych słów domawiał, ręka pani Zygmuntowéj sparła się na jego dłoniach.
 — Dość, rzekła surowo — dość — niepotrzeba już nic.
 I wyszła do pierwszéj izby, w któréj Zygmunt siedział przy oknie.
 — Doktór pozwolił się przechadzać, chociażby nawet po powietrzu, rzekła; — sądzę, że użyjesz swobody téj i zechcesz się przenieść na własne mieszkanie...
 — Jakto? wypędzasz mnie?
 — Wyjeżdżam...
 — Dokadże?
 — Do rodziców.
 — Więc będziesz nieubłaganą? zawołał Zygmunt.
 — Nie potrzebujesz mnie waćpan błagać — odpowiedziała Elżusia; — jesteśmy sobie obcy — raz zdra-