Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Herod baba.djvu/199

nie było za wiele... ty mu piękniejszych piórek uskubiesz, temu bażantowi złotemu! Babka ich dostarczy... ale ja mam fantazye — dam ci go taniéj.
 — Za co? za co? spytała Duparc.
 — Głośno powiedzieć nie mogę — poczęła Fifina.
 — Mów na ucho...
 Dziewczę pochyliło się ku niéj, a okiem pobiegło ku Zygmuntowi, jakby mu chciało dać znać, że się jego sprawa toczy. Duparc rozśmiała się i ruszyła ramionami.
 — Nie mogę, rzekła; wybierz co innego...
 — Ja czego innego nie chcę! — c’est à prendre ou à laisser? Daję ci kwandrans czasu do namysłu...
 Tanecznica obejrzała się w koło, wzrok jéj padł na Zygmunta, który szczęściem wesołą rozmową bawił Larocha, szydząc z ostatniego pojedynku. Może jakieś podejrzenie miała — lecz to się rozwiało zaraz, zwróciła się do Fifiny.
 — Ale mi oddasz karteczkę?
 — W zamian za to... com mówiła i — jutro jadę do Lipska... jeśli chcesz! a po jutrze, będę na drodze do Brukselli...
 Jeszcze się namyślała Duparc, gdy Laroche trącił ją ręką i szepnął:
 — Trzeba się jéj pozbyć bądź co bądź; zaczyna być nadto przebiegłą...
 Obie kobiety spojrzały na siebie i wstały od stołu.
 — Przepraszam... wracam w téj chwili — skacząc