Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Herod baba.djvu/261

 — Ja myślę...
 — Cóż waćpan myślisz? spytał Borodzicz.
 — Może ja głupstwo myślę — dodał pierwszy, ale dalipan z dobrego serca dla obojga.
 — Ale cóż?
 — Ba! oto mospanie noc... ona chce koniecznie jechać... dać jej konie... Zygmunt niech na kozieł siada za furmana... waćpan za służącego... wieźcie ją do domu... Gdy on tam raz będzie, a padnie jéj do nóg — chybam nie szlachcie, żeby się nareszcie nie rozczuliła i nie przebaczyła, a nie pozwoliła mu zostać... Niech, mospanie, własną żonę wykradnie... innéj rady nie ma...
 Borodzicz się zaśmiał tylko.
 — Trochęś sobie w czubek nalał! rzekł do Mioduszewskiego... to się na nic nie zdało.
 — Według mnie jedyna rada dodał upierając się stary... Jeżeli to nie pomoże, to nic w świecie.
 — A cóż zrobicie ze stryjem Eligim?
 — To sęk! zawołał Mioduszewski — jabym go spoił, tak żeby zostać musiał...
 — A ona sama nie pojedzie!
 — Dla czego? przerwał stary — myślisz, że się czegokolwiek w świecie boi? Ona? ha! ha! Byle dobrze rzecz się ukartowała.
 — A no, i Zygmunt nie wiem czy się na to ważyć będzie...
 — Ja przy mojém stoję — a no, pierwsza rzecz — co będzie to będzie, na wszelki przypadek, chodź asin-