Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Herod baba.djvu/266

 — Konie będą, za ludzi ja ręczę... jeśli wola wasza...
 — A stryj Eligi?
 — No — tego wypadnie do jutra zostawić, chyba ja go odwiozę, bo śpi, i to takim snem twardym...
 — Cóż to jest?
 — Nic, rzecz bardzo zwyczajna... trochę się starego miodu napił... To mu nie zaszkodzi. W tym stanie jednak, w jakim się znajduje, czterech ludziby trzeba, aby go do powozu wsadzić, a dwóch może, coby trzymali potém w drodze.
 — Więc ja mam jechać sama?
 — Dwóch ludzi pewnych, za których ja gardłem ręczę...
 Spojrzała mu w oczy niedowierzająco.
 — Czym kiedy zdradził?
 — Dla czegoż mnie teraz wyprawiacie, gdyście wprzódy radzili sami, ażebym została?
 — Bom sądził, królowo moja, że to się wszystko inaczéj złoży, że asindźka dasz się skruszyć... przebłagać... a jeśli masz popłakiwać w kątku, do czegóż się to zdało?
 Elżusia myślała... wahała się, przeszła się po pokoiku i sama do siebie jakby wykrzyknęła:
 — Nie — nie! do domu! do domu!
 — Czekajże, królowo moja, aż przyjdę dać znać, że wszystko gotowo... Nie zabawię! zawołał Mioduszewski...
 Słychać było w cichym tym pokoiku pełnym jesz-