Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historja o bladej dziewczynce z pod Ostrej-Bramy.djvu/40

 — Doprawdy, nie rozumiem.
 — Nigdyż ci na myśl nie przyszło — rzekł już wyraźniej — żeby co przeczytać?
 — Gdybym była w innym stanie — odpowiedziała dziewczynka — ale w moim... na cóż to mi się zda?
 — W każdym stanie, moja droga, im kto więcej umie, pozna, tem lepiej.
 — Może to być prawda — obojętnie odezwała się dziewczynka.
 — Chciałbym — rzekł Edward — abyś czytała, będę ci dawał książki... wybiorę je sam, powoli poznasz z nich świat lepiej, ludzi, Boga, wszystko.
 — Bardzo dziękuję panu, bardzo dziękuję, ależ...
 — Ale co?
 — Ale tyle mówią złego o książkach, mówią... słyszałam.
 — Są złe i dobre, ja sam ci je wybiorę.
 — Jednakże — po chwilce dorzuciła Julka — książki pisane dla tych, co już coś umieją, ja nic nie umiem, to próżno będę czytała, pewnie ich nie zrozumiem.
 — I na to jest sposób — rzekł młody opiekun — od łatwych przejdziesz kolejno do trudniejszych, od tych do trudniejszych jeszcze, trochę uwagi, a pojmiesz potem wszystko, bylebyś chciała.
 — Chęci mi nie zabraknie, ale wątpię czy co z tego będzie! A potem, ja muszę pracować, ja nie mam czasu jak panowie i panie, co całe dni czytają tylko.
 — Sprobuj jednakże.
 — Kiedy pan każesz...
 — Ja tylko proszę... Oto pierwsza książka, po niej dam inną.
 Dziewczynka wzięła dość obojętnie, ukłoniła się i weszła do swojej podziemnej izdebki.