Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historja o bladej dziewczynce z pod Ostrej-Bramy.djvu/60

latując po pięknych kształtach, piękniejszemi je jeszcze ożywiając, czyniły? Każdy inny w położeniu Edwarda byłby uległ urokowi czarodziejskiemu jej twarzy, której podobną, ujrzaną przypadkiem chwilowo, całe się życie pamięta.
 W milczeniu nasycał się wdziękiem Julki młody jej opiekun, podparty na ręku, zamyślony, marzył patrząc na nią. On także odepchnął wszystkie myśli jutra, a żył tylko dniem dzisiejszym.
 — Czego-żeś pan tak smutny? — spytała, spojrzawszy dziewczynka.
 — Smutny?
 — Tak mi się zdaje przynajmniej... a jeśli nie, to zamyślony.
 — To prawda; patrząc na ciebie, zadumałem się.
 — Nie pytam o czem — przerwała Julka — możem panu przypomniała kogo?
 — Kogo? — podchwycił Edward — cóż to znaczy?
 — Pomyliłam się — zawołała dziewczynka — chciałam powiedzieć, że pan przypomniałeś sobie kogoś zapewne.
 — Masz mnie więc za jednego z tych, którzy gdzieindziej umieją być oczami, a gdzieindziej duszą?
 — Każdy to umie, mniej więcej.
 — Ja nie umiem — rzekł Edward — nie potrafiłbym na kogo innego patrzeć, a o kim innym myśleć.
 — O mnie przynajmniej — odpowiedziała Julka — nie masz już ani obowiązku, ani potrzeby myśleć więcej, uczyniwszy tyle dla mnie!
 — Proszę cię, nigdy o tem nie wspominaj, zawstydzasz mnie tylko!
 Julka zamilkła, rada, że rozmowa nie zatoczyła się