Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/105

 — Jezu! Marya! — krzyknęła Jadzia składając ręce i blednąc.
 — Ale Dorszak się śmieje i ręczy i przysięga, że to nasza była straż pograniczna, która tak po tatarsku obozować zwykła.
 — E! Dorszak! — odrzekło dziewczę — opisz mi pan jam taka ciekawa.
 Janasz z największemi szczegółami począł opowiadać całą wyprawę, i jak im się wydało obozowisko, konie i namioty.
 — Ponieważem się, jak się zdaje, omylił — odezwał się w końcu — niech panna Jadwiga nic już o tem, nie wspomina. Jutro jedziemy już z Dorszakiem.
 Jadzia zamyśliła się, westchnęła.
 — A my? kiedyż pojedziemy?
 — Droga panno Miecznikówno — przerwał Janasz, nie napierajcie się zbytecznie. Kto wie co się w tych górach i okolicy kryje? Nim pani Miecznikowa wyjechać będzie mogła, pozwólcie mi dobrze splądrować kraj ten do koła. Na Dorszaka spuszczać się nie można.
 — Pan wiesz, przerwała Jadzia — żonę swoją nocą niewiem dokąd wyprawił — niema jej na zamku.
 — Straże całą noc stoją, nikt nie wyjeżdżał.
 — Ale jej niema.
 — Dziwna rzecz! — odparł Janasz.
 Miecznikowa wyszedłszy nie wiele się dowiedziała od Korczaka. Unikał on sam dłuższej rozmowy, i wyszedł zaraz. Na dole czekał na niego Nikita.
 — Paneczku, Dorszak kłamie — szepnął mu — to byli Tatarzy! Pytałem ludzi, ale dla czego on kryje to? na co jemu potrzeba, żebyśmy my o Tatarach