Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/131

 — Paneczku — rzekł drwiąco — mnie tu postawili na straży, i póki ja żyję, ani wasza, ani niczyja noga tu nie stąpi.
 Podniósł rusznicę do pół.
 Dorszakowi zatrzęsły się ręce, odstąpił krok.
 — Coście wy poszaleli? zaryczał, pani zabita, z tamtych niewiem czy noga ujdzie. Ja odpowiadam za wszystko przed Miecznikiem.
 — Pewnie, najprzód za życie jejmości i jedynego pańskiego dziecięcia — przerwał oburzony Hołoba — siebie toście uratowali przecie. Zmierzyli się oczyma, lecz Hołoba się nie zląkł wcale.
 — Ja was wszystkich tu, zwoławszy ludzi z miasteczka, powiązać każę i do lochu wrzucę.
 — A no! abo my co lepszego od pani! — wrzasnął hajduk — paniąście wydali Tatarom, możecie i nas im sprzedać.
 Słowa te natchnęło Hołobie znać to co na miasteczku słyszeć mógł między ludźmi.
 Z niewypowiedzianą złością rzucił się ku niemu Dorszak, ale zmiarkowawszy, że za słabym jest, odstąpił. Krzyknął na parobka. Ten ukazał się z za muru.
 — Na miasteczko! ludzi zwołać na zamek!
 — Dzieci, krzyknął Hołoba do swoich, rusznice sposobić! do bramy! do mnie!
 Ruszyli się wszyscy. Podstarości, któremu się zdawało, że zastraszy, począł chodzić przed wrotami cały w pasyi, pięści podnosząc.
 Milczenie trwało kilka minut, zbliżył się do hajduka łagodniejąc.
 — Nieszczęście się stało — zawołał jęczącym głosem — cóżem ja temu winien! Któż tu mógł przewidzieć szajkę Szajtana. Nie bądźcież bezrozumnymi,