Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/146

siał się aż pochylić do jej ust, bo chłop był jak dąb a dziewczę małe i drobne.
 — To ona tam jęczy! to ona! Jak Bóg miły!
 — Kto? zapytał Nikita.
 Dziewczę oczy spuściło i zamilkło i gryzło fartuszek znowu.
 — E! toż wiecie! szepnęła i obejrzała się. Pan uciekł, to wy ją powinni uwolnić.
 — Ale kogo?
 Dziewczę znowu milczało; Dulęba zdziwiony czekał aż się skończą te szepty.
 — Co ty się tam durzysz z tem dzieckiem, przerwał, szkoda czasu.
 Nikita nie słuchał.
 — Mów — kogo?
 — Panią! panią wrzucili do lochu! Tatiana! On kazał! Tatiana! Tatiana! powtórzyła kilka razy, zakryła sobie oczy i chyłkiem pod murem, jakby się zlękła tego, co powiedziała, biedz poczęła ku bramie, przychyliła się, popełznęła pod nią jak kot i znikła.
 Nikita stał myśląc. — Dziewczyna powiada — odezwał się do pułkownika, że Dorszak tam żonę trzyma zamkniętą.
 Dulęba zaledwie tu usłyszawszy, za rękę go konwulsyjnie pochwycił.
 — Gdzie! jak! człowiecze! Gdybym miał karku nadkręcić, ja ją uwolnić muszę, prowadź! którędy?
 Nikita nic już nie mówiąc, rzucił się do bramy, pułkownik za nim. Trząsł się cały.
 — Infamis! rozbójnik! łotr! powtarzał — dajcie mi go w ręce, na moją odpowiedzialność — na gałąź! na gałąź!
 Obiegłszy dom za bramą do koła, bo Dulęba nie