Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/163

Usiadł z brewiarzem około łóżka, oczekując przebudzenia.
 Tak upłynęła godzina może, westchnienie słyszeć się dało, potem krzyk i Janasz się zerwał, oczyma przestraszonemi wodząc do koła.
 Ksiądz Żudra zlekka go ujął za rękę.
 — Przeżegnaj się — rzekł, opamiętaj się — no — i powiedz mi, jak się czujesz. Po chwili dopiero mógł mu odpowiedzieć Korczak zebrawszy myśli i ochłonąwszy z marzeń nocnych.
 — Czuję się trochę osłabionym — rzekł.
 — A ból w ranach?
 — Nie wielki! Co się dzieje z Miecznikową?
 — Zdrowi wszyscy, z łaski Bożej.
 — Co to za gwar? spytał nastawiając ucha.
 Ksiądz namyślał się co miał odpowiedzieć, gdy wszedł Nikita, któremu pilno było zobaczyć panicza. Z radością przypadł do łóżka.
 — Co to za gwar? powtórzył Janasz.
 — A no, ludzie z miasteczka, co ich tu pełne podwórza — odparł Nikita nierozumiejąc, aby co taić było potrzeba. Wszystko się to ściągnęło ze strachu.
 Janasz spojrzał. — A o cóż obawa?
 — A Tatary! zawołał Nikita, toć wszyscy mówią na pewniaka, że ich tu Dorszak naprowadzi....
 Dopieroż wszystko Janaszowi powoli wytłumaczyć musiano, a Nikita mu wyśpiewał nawet historyę Agafii. Janasz słuchał z uwagą.
 — Cóżeście zrobili dla obrony zamku?
 Dworak z chlubą opowiadał jak się doskonale urządził.
 — Chwała Bogu — rzekł Korczak, nie czuję się dziś źle, muszę wstać, aby się też na coś przydać.
 Ksiądz chciał go wstrzymać.