Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/169

 Fartuch jej pomagał, bo go gryzła ciągle, nim się na słowo zebrała. Pochyliła się ku Nikicie.
 — Ona już powróciła! — szepnęła szybko i podniosła się, jakby nie mówiła nic.
 — Któż ona?
 Znowu chwila upłynęła.
 — Ona, Tatiana.
 — A! zawołał Nikita, to cóż?
 — Ona już tu nie darmo.
 — A gdzież jest?
 Dziewczę ramionami ruszyło.
 — Albo to kto może wiedzieć?
 — Przecież powiadasz, że wróciła?
 — Bom widziała jak się wkradała, a potem, o ho! ona tu zna kryjówki wszystkie, mysze dziury — ona tu pani, jej tu nikt nie znajdzie.
 Schyliła się ku Nikicie.
 — Siedziałam pod szopą, gdy weszła przelękła. Śliznęła się gdyby wąż, zobaczyła mnie, podbiegła. — A ty tu? żmijo! Ona mnie nazywa żmiją! Ona sama gorsza od żmii. I w ucho mi krzyknęła: — Jak słowo powiesz komu, żeś mnie widziała — zaduszę.
 Zamilkła chwilę....
 — Albo to ona zadusić nie może? Może, ale ja nie mogę milczeć. Tyle dusz chrześciańskich — ona wszystkich zgubić gotowa. Ona może, ona może.
 Dokończyła poruszeniem głowy i rękami.
 Nikita słuchał zdziwiony i niespokojny razem.
 — Mówże gdzie jej szukać? jak ci się zdaje?
 Horpynka mocno podniosła ramiona, a wyciągnęła ręce, mnąc w nich fartuszek.
 — Albo ja wiem, poczęła — tu lochy a lochy i pod lochami lochy, het — wszędzie, w murach nawet jakieś chodniki. Kto tu co znajdzie! Tu strach mie-