Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/230

Jabłonowski, winienem ci więcej niż sądzisz, winienem dozgonną wdzięczność.
 Dulęba stanął: — Za co, za guzy?
 — Ale, gdzież zaś! Zakochałem się, krzyknął Jabłonowski. Pułkowniku, od zmysłów odchodzę! Dziewczyna....
 — Jaka dziewczyna? gdzie? — odparł Dulęba ozięble.
 — Miecznikówna!
 — Dziecko.
 — Piękne mi dziecko! lat ośmnaście. Diana! mówię ci posąg! piękność! bogini! cud! anioł! Wyrazów niemam! Oczy! Widziałeś oczy? Usta! chyba ust jej nie uważałeś.
 — Ale, patrzałem na nią — rzekł Dulęba — i nie widzi mi się, aby to było coś osobliwszego nad inne niewiasty! Gdybyś był kasztelanic widział tę kobietę.... tę.... p. Dorszakową, gdy była młodą, dopiero piękność była, a dziś? przy tym grobie. Co to za postać? Co to za wejrzenie! Mrówki po mnie chodziły. Królowa jeszcze dziś! królowa!
 Jabłonowski się rozśmiał, pułkownik oburzył.
 — Ze wszelkim respektem dla kasztelanicowskiej waszej mości — odezwał się sucho, nie macie smaku!
 — Ale ja ją widzę jak ona jest dziś w tej odartej sukni, z rozpuszczonemi włosami, a pan pułkownik — jak kiedyś była.
 — Ale dla mnie — z respektem. — Miecznikówna dziecko, i po wszystkiem.
 — Bo się nie znasz pułkowniku! odparł Jabłonowski i począł żywo: Jak mi Bóg miły, rodzina dobra, majętność znaczna, panna urodziwa, sama Opatrzność mi ją zaswatała, gotówem się żenić.
 — Tak! tak! jeśli p. Kasztelan i p. Kasztelanowa