Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/232

i siwieje prędko, ona też ma lata stateczne — i ja kocham ją, jak mi Bóg miły.
 — A ona was? — panie pułkowniku — spytał mszcząc się Kasztelanic.
 — No — nie wiem, ale dalipan nie ma nic lepszego do roboty, rzekł Dulęba. Jest tam gdzieś kawał ziemi, znajdzie się trochę grosza, czas by już dostać panem bene merentium i — żyło by się.
 Kasztelanic nieznacznie ramionami ruszył.
 — W tem sęk, że rodzice jej w Kamieńcu, a Kamieniec w ręku Turków i koniecznie go wprzód odbić potrzeba!
 Westchnął.
 Ja jej odprowadzić do rodziców, jak sobie życzy, nie mogę, kończył Dulęba, Turcy by mi łeb ścięli jak makówkę, znają mnie i nazywają, Mirza Dulbi, a oprócz tego, paskudne dodatki czepiają. No! pogany zwyczajnie.
 Kasztelanic, który wcale się nie zdawał słuchać, co tamten mruczał — wtrącił nagle:
 — Ja gotówem odprowadzić je, choćby za Konstantynów. W podróży będę miał sposobność się zbliżyć — a kto wie — może matce przyznać się do afektu.
 — Co nagle, to po diable! mruknął Dulęba — afekt, afekt, a on dopiero wczoraj się urodził.
 — Waćpan, panie pułkowniku, na tych sprawach się nie znasz.
 — Tak! tak, z respektem, łysy i siwy, żebym nie miał doświadczenia.
 Nie mogli się porozumieć.
 W ciągu rozmowy wreszcie leżący na sofie Kasztelanic zdrzemnął się, a Dulęba siadł fajkę palić, w szerokiej dłoni tuląc czoło i zasnął.... Cybuch mu