Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/242

 — Pan nie wie? te psy? psy — one go odkopać nie mogły?
 — Ale na żaden sposób.
 — Pochowali go bez głowy? Proszę cię pułkowniku, głowę u Tatarów można wykupić? Prawda? Zły był człowiek! ale być pochowanym bez głowy?
 — Niech już pani o tem nie myśli — rzekł Dulęba.
 — Radabym, a no, nie mogę, stoi mi w oczach. Same trupy.... Ta niepoczciwa Tatiana udusiła się. Jak Tatarzy wpadli tam, uszy jej poobcinali. Niewiem czy ją kto pochował. Niegodzi się, by psy jadły chrześciańskie ciała.
 — Pochowano wszystkich — przerwał nagle Dulęba, kazałem kurhany posypać i Tatarów nawet pogrześć. — A no, dosyć tego, mówmy o sobie.
 Agafia spojrzała na niego i szyć zaczęła pilnie, bez nitki.
 — Mnie tu pani Miecznikowa oddaje Gródek do rządu i opieki.
 — A! a! to dobrze! Ja do rodziców pojadę.
 — Ale rodzice w Kamieńcu....
 — W Kamieńcu.
 — I Turcy tam — rzekł Dulęba.
 — A! prawda! Turcy.
 — Nikt was tam odprowadzić nie będzie śmiał.
 — Więc cóż? mam i ja się dać pogrzebać? spytała chłodno.
 — Pani moja — odezwał się Dulęba zbliżając do niej — chociaż się odsuwała — pani zostaniesz na zamku, także pod opieką moją, aż dopóki się coś nie rozwiąże.
 Uśmiechnęła się Agafia.
 — Gdyby nie to, że Dorszak pani dojadł za życia,