Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/247

się, że Jadzię to rozerwie, a któż wie, na czem się skończyć może.
 Jakimś przypadkiem potrącił Jabłonowski o imię Korczaka: twarz Jadzi się ożywiła, oczy błysły, usta otwarły.
 — Jak się panu zdaje? — zapytała — czy też Janasz zajedzie do Mierzejewic? a potem, a potem, czy się do ojca dostać potrafi?
 — O ilem ja tu Janasza widział, odparł Kasztelanic, który się nie domyślał żadnych dlań szczególnych względów — zdaje mi się, że sobie da rady wszędzie.
 — Ale ranny był! — westchnęła Jadzia.
 — Młodość szybko leczy rany, zwłaszcza gdy się pieścić niema czasu.
 — Gdzie on teraz może być! — odezwało się dziewczę zamyślone.
 — O! co to, odgadnąć trudno! odparł śmiejąc się Kasztelanic.
 — A my kiedy wyruszymy? — zapytała Jadzia.
 — No — tego nie wiem — rzekł Jabłonowski, zdaje mi się, że posłano po Sieniutę, który się ma przyłączyć do naszego orszaku, a on jako tutejszy i najlepiej wiedzący gdzie się obracają Tatarowie, które szlaki bezpieczne, zawyrokuje, kiedy jechać mamy.
 — A! Sieniuta! ten co nas tu od Konstantynowa prowadził! — westchnęła Jadzia....
 — Jabym rad, żebyśmy na Sieniutę jak najdłużej czekali, grzecznie dodał Jabłonowski, żeby on nas tu jak najdłużej trzymał i żeby droga była powolna, bardzo powolna.
 — A toż dlaczego? — spytała Jadzia.
 — Bobym dłużej mógł z miłego towarzystwa korzystać.