Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/274

tomności, kobiety płakać i krzyczeć zaczęły, lecz wnet się porozumiano.
 Wojda nadbiegł w kożuchu, który narzucił naprędce, buty wdziawszy na bose nogi — i bez czapki.
 — Wszelki duch Boga chwali! Janasz! zawołał — a pani?
 — Za godzinę najdalej będzie. Co o panu słychać?
 — Nic nie wiecie! — spytał Wojda.
 — Owszem, gorzej niż nic, bo płoche wieści. Ranny, w niewoli.
 — No — tak — w niewoli! — rzekł Wojda. Są listy do Miecznikowej, piszą, że król gotów w zamian zań dać co ma jeńców najprzedniejszych, ale trzeba, żeby tam kto do obozu jechał.
 — Toć ja! choć jutro! — zawołał Janasz. Niema co taić przed panią — lepsza pono niewola niż rana.
 Wojda głową kręcił. — Obie licha warte.
 — A pani zdrowa? — spytał.
 — Słyszeliścież wy o nas?
 — Tak jak nic.
 — Ledwieśmy się Tatarom na zamku obronili.
 Wojda krzyknął i za włosy się porwał: — Jezu Nazareński! ale zdrowe!
 — Bóg łaskaw.
 Tulska biegła do ganku drzwi otwierać. Pobudzili się ludzie, zapalono światła. Zobaczyła jejmość Janasza i krzyknęła.
 — Co waćpanu było? Jak Piotrowin wyglądasz....
 — Bom chorował i naprawdę jakby z grobu wracam.
 — A pani?
 — Jedzie, tylko co nie widać — więc ognia na kominy!