Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/296

nę za was zakładnikiem, chodzi o to, aby mnie tylko przyjęto.
 Miecznik się rozśmiał.
 — Nie wezmą cię, chudy jesteś — rzekł — a u nich chudy, mężczyzna czy kobieta, nic nie warci. Za młody jesteś, aby cię za mnie pomieniali.
 — Toż jeśli o niewolnika do pracy idzie, młodszy lepszy.
 — Im nie o pracę chodzi, ale o pieniądze, nie! nie! rzekł Miecznik. My tu może, jeśli Węgier nic nie poradzi, co innego poczniemy. Masz pieniądze?
 — Sumę całą w królewskich zostawiłem rękach, bo niebezpiecznie było ją brać z sobą — a w kieszeni około stu czerwonych złotych się znajdzie.
 To mówiąc sakiewkę dobył Janasz i położył ją na stole.
 Miecznik popatrzał na nią i schował.
 — Chodźmy na podwórze, bo ja się tu mówić lękam — szepnął.
 Zeszli tedy po wschodach i na brukowany dziedziniec, po którym sami się przechadzać zaczęli.
 Miecznik pokazał drzwi do loszku.
 — Zajrzyjno, z pozwoleniem, nierogacizny bym w nim nie zamknął, a oni nas tam na noc i to jeszcze okutych lub w dybach zapierają. A wiesz? czasem się tak śpi, że nie można lepiej. Człowiek do wszystkiego przywyknąć może. Kazali mi z początku konie czyścić, ale zaraz się spostrzegli, że to nie moja rzecz i dali pokój. Z miotłą jeszcze jako tako.
 Mamy tu — szepnął wreszcie — wcale nie złego człowieka dozorcę — słowak jest zbisurmaniony i kupić go można a drapnąć. Bardzo mi się chce im tego figla zrobić.