Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/324

 W chwilę też zdawszy małe sprawunki na Majerka i poleciwszy mu, aby je do sani Janaszowi włożyć, Nikita wódki się napił i jakby inny człowiek pośpieszył napowrót do Mierzejewic. Korczakowi tymczasem izbę ogrzano i p. Majerkowa wieczerzę jakąś przygotowała.
 W chwili, gdy się go jak najmniej spodziewano, Nikita już o późnej godzinie zajechał przed stajnię, konia oddał fornalowi, a sam, że się jeszcze u Miecznika świeciło, pobiegł do niego.
 Miecznik swoim zwyczajem powróciwszy do sypialni, klęcząc pacierze odmawiał, odwrócił głowę, zobaczył Nikitę, trochę się zżymnął, lecz modlitwy kończył. Dworak stał u progu. Po chwili trzykroć uderzywszy się w piersi z całych sił, pochyliwszy przed obrazem, stary oparł się o łóżko, dźwignął i — wstał. Popatrzał na Nikitę.
 — Czegóżeś ty waryacie, leciał tak po nocy, na skręcenie karku! wilcy stadami chodzą! Konia pewnie ochwyciłeś. Czemuś nie nocował w miasteczku? co to jest!
 — Gdzie tam, proszę jasnego pana, nocować było — koni pełno, ludzi tłok, noc jasna, nie spędziłem szkapy.
 — A co ci tak było pilno? — to nie darmo — zawołał Miecznik.
 Nikita pomilczał.
 — Kwintę zamówiłeś?
 — Będzie jutro.
 — Ryby dostałeś?
 — A jakże.
 — Gdzież u licha, po nocy?
 — To Majerek.
 Miecznik ramionami ruszył.