Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/336

wyglądało okopciałe, brudne, słomą pokryte, bokiem do dziedzińca, z oknami na pół w błonach, pół z drzewa. Przez zarosły dziedzińczyk wiła się ścieżynka kręta, wiodąca do drzwi zamczystych. Obok stała prosta chałupa zastępująca folwark, szopka, która musiała być stajnią i kilka klatek, a w tych domyślać się godziło chlewów i obór.
 Wieś nie opodal rozłożona nad rzeczułką, daleko zamożniej wyglądała od dworu. Położenie było wesołe i piękne. Na wzgórzu murowany kościołek i plebania panowały okolicy.
 W dzień zimowy, furka dosyć nędzna stanęła u wrót dworu, których otworzyć nie było komu. — Dwa brzydkie psy, z sierścią najeżoną, wyskoczyły ujadając ku bramie; postać jakaś w kożuszku brudnym ukazała się na progu murowanki i znikła. Mężczyzna młody wysiadł z sanek i począł furtki szukać dla wnijścia, ale tej nie było i wrota trzeba było zasypane śniegiem odsunąć nieco, aby się dostać w podwórze.
 Widząc, że przybyły tak stanowczo się dobija, wyszedł chłopak odarty z chałupy.
 — Jest pan Korczak w domu? — zapytał gość.
 Chłopak patrzał i milczał, nie śmiał odpowiadać. Po chwili zapytał sam:
 — A wasza miłość kto?
 — Pytam cię o pana?
 — Albo ja wiem.
 Postać w kożuszku pokazała się w progu, chłopiec na nią rękę zwrócił.
 Przybyły broniąc się jak mógł psom, zbliżył się do murowanki. Po kilkaroć stojący tam w kożuszynie, to chował się, to pokazywał....