Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/337

 — Pana niema w domu! niema w domu! — rzekł wkońcu zdala.
 Przybyły rozśmiał się smutnie:
 — Ale panie Korczak, sam-że nim jesteś.
 Kożuszek się schował i znowu wyszedł. Rękę do oczów przyłożył.
 — Nie mam honoru znać?
 — Jakto! w Krakowieśmy się spotkali! Przypomnij pan sobie! Korczak Janasz.
 — E? nie przypominam.
 — U Zbylutowskich w gospodzie. Korczak stary począł głową kiwać.
 — Gdzie? kiedy to było? W Krakowie?
 — Ale — niedawno.... Kazałeś mi pan pisać do Macienczyna, wolałem przybyć sam.
 — Kto taki? kto?
 — Korczak.
 — Jaki Korczak! Korczaków teraz jak grzybów narosło! Hę? gdzie stąpisz, Korczak — a mnie co do tego! mnie co do tego!
 — Aleś mi pan kazał przybyć?
 — Ja? śniło się? hm! ja?
 — Przypomnij pan sobie.
 Zamyślił się stary i ustami zaczął robić jakby co przeżuwał:
 — A no? a no? Nie chciałeś waszmość mnie, kiedym ja go prosił. Przyszła koza do woza: ja waszmości teraz nie potrzebuję. Widzisz sam jaka tu nędza — hę? co?
 Janasz popatrzał nań, skłonił się i już chciał odchodzić.
 Stary za nim oczyma powlókł i zawołał:
 — Stój waszmość — czekaj. U mnie w izbie nie