Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/339

 Stary się zawahał nieco.
 — A no tu! tu!
 Przysiadła więc przy kominie usiłując ognia naniecić. Był to znać zwyczaj przy gościach. Trzaski dużo dymu wydały, dym z zimnego komina rzucił się na izbę i wkrótce ciemniej w niej było jeszcze niż wprzódy, a dotego i duszno.
 — To nic, kochanie, to przejdzie — zdrowo. Chłopi zawsze w dymie się wędzą, dlatego tacy krzepcy. Rozmowa w czasie pobytu stróżki zupełnie się przerwała. Dopiero, gdy ogień błysnął i kobieta trzaskając drzwiami wyszła, Korczak westchnąwszy począł znowu:
 — Cóż ty, kochaneczku, myślisz teraz z sobą?
 — Nie wiem — rzekł Janasz — dostanę się do Krakowa, do króla, a tam co.... Bóg da.
 — E! do króla! do króla! zapewne! mówił stary, juści mu żołnierzy potrzeba, ale to tam głową nałożyć można jak nic, a szkodaby twej młodości, kochanie. Już to ja, prawdę powiedziawszy, gdym się wypaplał w Krakowie przed waszmością, że radbym mieć kogo do pomocy, głowę trochę straciłem. Gdzie mnie o tem myśleć! Z czego tu wziąć? pieniacze, pieniacze mnie jak kość do żywego ogryźli. — Golizna!
 Milczeli — Janasz patrzał w komin, okrył się opończą, bo w izbie było zimno, w rodzaju obojętnego osłupienia siedział, a stary mu się przypatrywał.
 — Jegomość piszesz? kochanie moje?
 Janasz się uśmiechnął.
 — I po łacinie nawet, expedite — byłem ci u ks. jezuitów w Lublinie.
 — A prawa cokolwiek znasz?