Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/57

kąt, osławiony, dokąd z dobrej woli nikt by dziś się nie wybrał.
 Spojrzał na panią Miecznikową, która właśnie śliwki z rożenka zdejmowała, lecz na jej twarzy najmniejszej alteracyi znaku nie dostrzegł.
 — A! mój ojcze, odpowiedziała śmiejąc się — strachy na lachy... Zdaleka wszystko straszne, ale my jakoś, choć kobiety, mężne serca mamy i nie trwożym się, jak widzicie. Przeor spojrzał na Żudrę, Żudra na niego... — Źle...
 — Piękna to rzecz męztwo — odparł Dominikanin ale napróżno się narażać...
 — Cóż i kto nam uczynić może? zapytała Miecznikowa...
 — Naprzód i droga, dojeżdżając wąwozami, nie bardzo od napaści bezpieczna, mówił Przeor, powtóre — niechce mi się mówić, ale Podstarości Dorszak w złej jest renomie. Ludzie go posądzają że z rabusiami Lipkami na jedno targuje...
 — Toć dla nas bezpieczeństwo! odezwała się spokojnie Miecznikowa, bo swoim panom nie da krzywdy uczynić...
 — A myśli pani, że im tam rad ów będzie? spytał ksiądz...
 Miecznikowa trochę się zastanowiła.
 — Może to być — rzekła — a no — Boża pomoc i opieka nie dopuści złego. Tyle się już drogi odbyło, niewiele co pozostało, gdybyśmy stchórzywszy powróciły, śmiech by był nie mały.
 — Przyznam się Jaśnie Wielmożnej Miecznikowej, przerwał Przeor, iż wolę śmiech niż płacz...
 — Bóg nie dopuści — spokojnie odparła pani Zboińska. Jest nas kupka, ludzie dobrze zbrojni...
 — Jeśli o stu Tatarów idzie — wtrącił się Janasz,