Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/60

tego... (tu westchnął), rodzice kwaśne jabłka jedli, a dzieciom zęby cierpną... ale! mosanie. Mieliśmy tam piękne dobra! a teraz na psy zeszliśmy! Ja ledwie na hutorze.... a brat w klasztorze i oba goli... mosanie — ale tego!
 Pogładził się po czuprynie znowu, na drugą nogę przestąpił, chrząknął i dorzucił.
 — A juścić...
 — I cóż tam słychać! spokojnie? pytał ks. Zając...
 Sieniuta się śmiać począł i głowę trzeć a chrząkać... Chrząkanie mu znać służyło do zebrania myśli....
 — Kiedyż to, mosanie, tego... z pozwoleniem, w osiem gnieździe spokojnie? ale? ale?
 — Ale Tatarów niema? zapytał ksiądz?
 — Jak niema? Tego paskudztwa kiedyżby to nie było? Ich niema a są? pochowają się — ale tego — w mysze dziury... a razem...
 Tu szlachcic wrzasnął, aż kobiety wezdrgnęły, naśladując wrzask dziczy...
 — Razem... jak gradu! jak gradu! Trudno się było z fantastycznym panem Sieniutą rozmówić, więc Przeor wprost rzekł:
 — Jaśnie Wielmożna Miecznikowa Zboińska, właśnie się o to wybrała do swoich dóbr... pewnie je Cześnikowicz znasz... ten Gródek co na granicy?
 — A to Dorszaka Gródek? podchwycił Sieniuta.
 — To nasz Podstarości! rzekła Miecznikowa.
 Sieniuta oczy mocno rozwarł i usta oddął...
 — Ale tego, bąknął — a on się tam dziedzicem i panem mieni!
 A co mnie do tego, niech będzie czyje chce! I ręką zamachnął...