Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/78

 — O was, o skarb nam powierzony! W drodze szczęśliwie się udało ujść niebezpieczeństwa, tu — Bóg wie, co da. Patrząc na Podstarościego rozumiem dla czego nas nim straszono.
 Jadzia pokiwała główką.
 — Nie piękny, prawda, ale....
 — Co to — nie piękny? — przerwał Janasz. Szkoda mówić, żeby i Sieniuta był do malowania — ale mu poczciwie z oczów patrzy, a temu. I — rudy! szepnął Korczak.
 — Dosyć tej rozmowy na wschodach.... matka musi być niespokojną, zrywając się biedz poczęła Jadzia, waćpan mnie bałamucisz! chodź, ja za niego burę dostanę.
 Wyprzedzając go wbiegła na górę wesoło.
 — Prowadzę jeńca! — zawołała.
 Miecznikowa siedziała za stołem.
 — Gdzieżeś się waszmość dziewał? — zapytała.
 — Musiałem naprzód obozowisko opatrzeć, rozśmiał się Janasz, straże postawić, rzeczy poumieszczać.
 — A teraz siadaj i jedz — co Bóg dał.
 Podsunięto mu miski, Jadzia gospodarowała.
 — Jeszcze nic nie wiem co tu można dostać i czem będziemy żyli — jutro pójdziemy na zwiady — rzekła Miecznikowa.
 — Z przeproszeniem pani — odezwał się Janasz, na zwiady nikt bezemnie nie pójdzie.
 — Ani ja? — spytała Miecznikowa.
 — Pani najmniej?
 — Dla czego?
 — Bo.... bo.... jesteśmy na skraju od nieprzyjaciela, a ja szyją moją odpowiem za drogie ich osoby.
 — Ze strachu wielkie oczy! ruszając ramionami,