Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/109

 — O! nie — une bagatelle! — odpowiedział.
 — A drudzy? — spytała hrabina.
 — Kto taki, pani?
 — Nasi znajomi.
 — Grają ze szczęściem różnem — rzekł Wicek — nie bardzo uważałem.
 — Cela se conçoit, le jeu absorbe...
 — To szczególna rzecz — dodała po chwili — jak wiele jest Polaków w Wiesbadenie... Czyby mieli tu jakie narady?...
 Ostatnie wyrazy wymówiła cichszym głosem.
 — Narady — podchwycił młody człowiek — nie sądzę...
 — Ale bo oni zawsze spiskują...
 — Przynajmniej już nie dziś, jak mi się zdaje... — odpowiedział Darnocha.
 — A mnie się zdaje, że się pan łudzisz... albo mało jesteś zawiadomiony o tem, co się dzieje, albo... ale nie przypuszczam, żebyś mi pan tego, co wiesz i myślisz, powierzyć nie chciał?
 — A! pani — zawołał Darnocha — jakże można coś podobnego pomyśleć nawet! ja ja...
 — Więc chyba nic nie wiesz?...
 — Zupełnie nic...
 — Mnie się zdaje... widzisz pan, są tu ludzie ze wszystkich stron Polski, to rzecz uderzająca... Wszyscy się skupiają w pewnych domach, chodzą z sobą, mówią cicho... ile a du louche... ils sont donc incorrigibles...
 Hrabina zamilkła na chwilę.