Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/112

tano uczynku... ale ochłonął zaraz, postrzegłszy przyjaciela...
 — Czekaj, mam ci kilka słów do powiedzenia — rzekł Gucio.
 — A ja... to szczęście, że się spotykamy, chciałem iść właśnie do ciebie.
 — Ty, do mnie...
 — Tak jest — stłumionym głosem odezwał się Wicek — tak... mam do ciebie prośbę.
 Stanęli naprzeciw siebie. Oba zakłopotani, nie wiedzieli, od czego rozpocząć. Augustyn wszakże pierwszy odzyskał władzę nad sobą.
 — Powiesz mi — rzekł — co chcesz ode mnie, a jeżeli rzeczy dla mnie możliwej zażądasz, bądź pewien, że ci jej nie odmówię... Tymczasem, mam ci udzielić przestrogę i z tą spieszę, bo zdaje mi się, że czas jest wielki. Widuję cię codziennie w towarzystwie hrabiny... jesteś z nią poufale... codzień bliżej, czy wiesz kto jest ta kobieta? znasz jej przeszłość?
 — Nie, ale kobieta młoda, miła, dowcipna, oczytana, towarzystwo dobre, stosunki ogromne, widzi mnie dobrem okiem, dlaczegóżbym nie miał z usposobienia jej i okoliczności korzystać?...
 — Wincenty — ozwał się poważnie Gucio — zdaje mi się, że mimo twej lekkomyślności, nie popotrzebuję ci przypominać obowiązków... Wszystkie słabości się tłumaczą, ale rozmyślna zdrada.
 — Skądże tak daleko się posuwasz?...