Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/141

choć nie mam do tego żadnego prawa, oprócz mojego egoizmu...
 Będzie mi tu tęskno i smutno z tym poczciwym Starżą... Przecież coś choć dla kąpielowej przyjaźni uczynić się godzi...
 Gucio się zarumienił.
 — Ale pani — rzekł niezręcznie — ja się prawdziwie lękam... abym...
 Ewelina podchwyciła:
 — Czegóż się pan lękasz? biednej bezbronnej kobiety... minęły już te czasy gdy wejrzenie nasze pętało, słowo rozkazywało, nadzieja uśmiechu czyniła szczęśliwych...
 Jesteście wszyscy wystygli — od dzieci prawie rozczarowujecie się swobodą życia i obyczajów, która wszelki urok ściera... kobieta dla was jest istotą rodzaju żeńskiego, powszednią i spospolitowaną... to więc, co mówisz o niebezpieczeństwie... nawyknienia, za grzeczność tylko ujść może... Nie lękacie się niczego... jesteście tak swobodni... a tak zresztą obojętni...
 Moroz drżał cały.
 — Niechże mnie pani nie liczy do tego ogółu — rzekł zwolna — nie jestem wyjątkowym wcale, ale do dzieci wieku takich, jakie pani widzisz wszędzie po świecie, doprawdy nie należę. Nie mogę dać na to lepszego dowodu, jak będąc posłusznym rozkazowi i zostając w Wiesbadenie. Jestem z tego najszczęśliwszy... chociaż mój ojciec...
 — Czy tak surowego masz pan ojca? — spytała Ewelina.